Libelle schrijfwedstrijd 2010 [16 jaar oud]

Excuus voor de vele fouten die er nog in staan vanuit die tijd. Het eerste stuk tot aan; ging de bel.. is geschreven door de Libelle. Het was onze taak daar verder te gaan en een roman te schrijven van een x aantal woorden.

Dagenlang ben ik bezig onze ontmoeting voor te bereiden. Alles moet perfect zijn, en toch nonchalant lijken. Hij moet niet denken dat ik me heb uitgesloofd voor hem. Ik koop voorjaarsboeketten, koop bedrieglijk simpele hapjes bij een traiteur, schaf wijnen aan die ik nooit eerder heb gedronken. Op de avond zelf verkleed ik mij drie keer, naar zijn smaak kan ik alleen maar raden.
Dan wijst mijn horloge de tijd van onze eerste ontmoeting aan, en op datzelfde moment gaat de bel…

Haastig stond ik op, bekeek ik mezelf nog één keer vluchtig in de spiegel en liep naar de deur. Voor ik de deur open deed haalde ik diep adem. ‘eindelijk’ ging er door mijn hoofd.
Langzaam deed ik mijn ogen open en ontwaakte ik uit de herinnering. Ik draaide me op mijn zij en keek opnieuw door de kamer. De kamer die nu alweer acht maanden ook mijn kamer was. De plek naast mij was leeg, maar nog steeds warm. Ik ging op zijn plek liggen en snoof zijn geur op. Heel even voelde ik zijn armen weer om mij heen en zijn lippen op de mijne. Voor ik weer in slaap zou vallen sloeg ik de warme dekens van me af en stond op. Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. De sporen van de vorige avond waren nog duidelijk zichtbaar. De donkere wallen onder mijn ogen verraadden dat het laat was geworden, mijn rode ogen laten zien dat we niet erg nuchter thuis waren gekomen. Ik dacht terug aan de meidenavond die dit veroorzaakt had. We hadden elkaar sinds mijn afspraakje met Daniël, acht maanden geleden, niet meer gesproken en hadden besloten iets gezelligs samen te doen. We zouden gezellig bij iemand wat te gaan drinken maar waren geëindigd in het dichtstbijzijnde restaurant, dat belachelijk goede wijn had.   
Ik nam snel een koude douche en kleedde me aan. Mijn maag rammelde bij de geur van warme broodjes, een geur die me op de trap al tegemoet kwam. De keukentafel was prachtig gedekt, compleet met fruit, verse koffie en warme broodjes en natuurlijk een rode roos in een witte vaas. Ik werd opnieuw warm van binnen en mijn gezicht begon met stralen, zoals elke keer dat ik hem zag of verrast werd. Ook al had ik nog een kater, toch smeerde ik een broodje. Heel even sloot ik mijn ogen opnieuw tegen de opkomende hoofdpijn. Ik stond op om een aspirientje te pakken, maar voordat ik de kast open deed zag ik een briefje op het aanrecht in zijn groezelige handschrift.
‘Ben even druk, tot straks. Kusjes mij.’ Alweer druk. De warmte en het gelukkige gevoel dat ik zojuist had gevoeld ebde weg. De laatste tijd was hij altijd druk, altijd weg. Chagrijnig pakte ik toch maar het aspirientje en ruimde te tafel op zonder verder te eten. Mijn blik viel op de foto aan de muur. Wij twee gezellig naast elkaar, het uitzicht van de zee achter ons. Zijn zwarte haar in de war door de wind, terwijl hij vrolijk glimlachte naar de camera. Ik ging op de bank zitten en dacht terug aan de misgelopen ontmoeting tussen mij en Daniël.
‘Op het moment dat de bel gaat sta ik op, kijk ik nog één keer vluchtig in de spiegel en loop ik naar de deur. Ik lach en langzaam doe ik de deur open. Heel even verstijf ik van binnen, vervolgens kijk ik met een verbaasd gezicht naar de vrouw die vrolijk voor mij staat. Ze merkt mijn verbaasde blik niet op, ook al kijk ik haar op z’n minst twee minuten zwijgend aan. ‘Maaike!’ roept de vrouw blij. ‘herken je me dan helemaal niet?’ zei ze toen ik niet reageerde. Ik bekeek haar beter. Haar helder bruine ogen en haar half lange blonde haar. ‘Amanda?’ vroeg ik. Enthousiast omhelst ze me. ‘Ongelooflijk dat we elkaar weer zien na al die jaren!’ ze liet me los en keek me aan. ‘wat kijk je sip? Verwachtte je iemand anders?’ Voor ik de kans kreeg te reageren volgde er al weer een reactie van haar. ‘Ah, een date zeker?’ Zonder pardon stapte Amanda lang me heen, naar binnen. Langzaam liet ze haar blik door de kamer gaan. ‘Je bent ook helemaal niets veranderd ofwel soms?’ mijn oude schoolvriendin keek me lachend aan. ‘als ze toch een wist wat er door mij heen gaat op dit moment’ dacht ik bij mezelf. ‘Eh..’ begon ik voorzichtig. ‘Ik verwachte inderdaad iemand anders Amanda. Misschien is het beter als we een andere keer bijpraten?’ ‘Natuurlijk! Het is ook helemaal niet beleefd van mij om zomaar voor je deur te staan. Het is al een wonder dat je me herkende na al die jaren! We zijn ook allebei zo druk geweest met van alles. Jij en Victor, ik en Sam.’ Ik voelde mijn gezicht betrekken bij het horen van Victor zijn naam. Inmiddels was het een half uur later en nog steeds geen Daniël. ‘hij lijkt me niet het type om te laat te zijn.’ Dacht ik. ‘Vooruit dan Amanda, ga zitten en schenk wat in voor jezelf. Het ziet er naar uit dat mijn afspraakje niet doorgaat’ Mompelde ik. ‘Dus, hoe is het met jou en Victor.’ Vroeg ze weer. Ik probeerde mijn toon luchtig te houden. ‘Ach, na twaalf jaar besloten we er een punt achter te zetten.’ De hele waarheid hoeft ze niet te weten vond ik. ‘Hoe zit dat nu met jou en Sam?’ vroeg ik om meer vragen te ontwijken. ‘Sam is dood.’ Antwoordde ze kortaf. ‘Auto ongeluk, vier maanden geleden.’ Ze sloeg de wijn die ze had gepakt in één keer achterover. Heel even keek ze zwijgend voor zich uit om vervolgens weer lachend naar mij te kijken. ‘Laat ik dan maar weer eens gaan, we zien elkaar vast nog wel weer een keer.’
Het enige dat ik nu wilde was bij Daniël zijn. Ook al had hij nog steeds niets van zich laten horen.’
Daarna had ik mijn email gecontroleerd en een nieuwe afspraak gemaakt. We ontmoetten elkaar twee dagen na ons eerste mislukte afspraakje. Ik was meteen helemaal verliefd op hem. Zijn zwarte haar, strakke kaaklijn en goede figuur. Waarom hij me geen foto had gestuurd was me een raadsel. Het had toen die tijd iets mysterieus. Later kwam ik er achter dat hij gewoon niet van foto’s houdt en erg verlegen is.
Zelfs na acht maanden was onze relatie nog niet saai geworden. Hij had me bevrijd van mijn eenzame leven en van Victor. Ik stond op en dronk een glas water. Mijn kater was inmiddels verdwenen. Ik bedacht mij dat Daniël de laatste tijd wel steeds vreemder ging doen. Hij was steeds vaker weg en weigerde te zeggen waar hij heenging. Amanda en ik hadden onze oude vriendschap sinds de plotselinge ontmoeting weer opgepakt. We waren weer dezelfde hartsvriendinnen als vroeger. Ik vertrouwde haar toe dat ik Daniël zijn gedrag vreemd vond. Ze zei dat ik rekening moest houden met het feit dat hij vreemd ging en ze gaf me enkele dingen waar ik op moest letten. Zo moest ik kijken of hij vaak het beeld weg klikte als ik achter hem kwam staan, hij vaker weg was en minder spraakzaam werd. Daniël deed precies waar Amanda me voor waarschuwde.