Nellie is een spin en ze woont in het bos. Het is een héél
groot bos. Gelukkig woont ze er niet alleen. Er wonen heel veel dieren in het
bos. Konijntjes, hertjes, vogeltjes, vosjes en nog veel meer. Nellie vindt alle
diertjes erg aardig. De andere diertjes vinden Nellie ook aardig. Daarom is
Nellie op bezoek geweest bij mevrouw Vos. Nu gaat Nellie terug naar haar web.
Spinnetjes wonen namelijk in een web. Nellie loopt en loopt. ‘Waar is mijn web
nou?’ Denkt Nellie. Nellie kan haar web niet vinden. Dan ziet ze meneer Konijn
staan. ‘Meneer konijn, heb jij mijn web gezien?’ Vraagt ze. ‘Nee sorry, ik heb
jouw web niet gezien’. Zegt meneer
konijn. Meneer Vogel staat een stukje verder op. ‘Meneer Vogel, heb jij mijn
web gezien’? Vraagt Nellie weer. ‘Nee sorry, ik heb jouw web niet gezien’.
Antwoord meneer Vogel. Verdrietig loopt Nellie verder. Aan alle diertjes in het
bos vraagt Nellie of ze haar web hebben gezien. Niemand weet waar haar web is.
Nellie gaat op een takje zitten en kijkt voor zich uit. Plotseling ziet ze heel
in de verte iets glimmen. ‘Zou dat mijn web zijn?’ Nellie kruipt er heen. ‘Ja!
Dat is mijn web’! Dolgelukkig kruipt ze haar web in. ‘Eindelijk thuis’. Denkt
ze.
donderdag 12 september 2013
Dichtwedstrijd 2010
Een
vlindertje
op
de witte roos
vredig
en stil,
in
een weiland
bedekt
met dauw,
beschenen
door de ochtendzon
de
regenboog reflecterend
in
zijn vleugels
Dichtwedstrijd 2010
Door het
avondduister
Dwaal ik
Tussen de bomen
In het
besneeuwde pad
Opzoek naar
licht
Dat kan schijnen
Op de bloem
In mijn handen
Voor de winter zijn stille
Intrede maakt
Zal het de bloem bedekken
Onder een laagje
Doorzichtig ijs
Zal de bloem nog
Een keer stralen?
Met het laatst
Gevangen zonlicht
In mijn handen.
Kerstgedicht 2011 [16 jaar]
Lieve Anne,
Onze
Santa was net weer terug op de noordpool toen hij zich bedacht‘’Er is nog iemand in Nederland die bezoek van mij verwacht!’’
Wat zal ik dit jaar eens meebrengen voor haar
Make-up, maskertjes, nagellak of misschien toch een minnaar?
Met de cadeautjes stapte hij in zijn slee en ging hij snel op weg
Eenmaal op weg herinnerde Santa zich dat hij nog iets vergat
Namelijk de spiegel waar hij het nog niet over heeft gehad
Deze geeft Santa jou omdat hij je graag hoort zingen
Evanescence, Within Temptation en dat soort dingen
Gebruik het om te oefenen
Want daarmee maak je Santa blij
Nu heeft het elfje geen zin meer in rijmen
Dus houd hij nu op met slijmen
Libelle schrijfwedstrijd 2010 [16 jaar oud]
Excuus voor de vele fouten die er nog in staan vanuit die tijd. Het eerste stuk tot aan; ging de bel.. is geschreven door de Libelle. Het was onze taak daar verder te gaan en een roman te schrijven van een x aantal woorden.
Langzaam deed ik mijn ogen open en ontwaakte ik uit de herinnering. Ik draaide me op mijn zij en keek opnieuw door de kamer. De kamer die nu alweer acht maanden ook mijn kamer was. De plek naast mij was leeg, maar nog steeds warm. Ik ging op zijn plek liggen en snoof zijn geur op. Heel even voelde ik zijn armen weer om mij heen en zijn lippen op de mijne. Voor ik weer in slaap zou vallen sloeg ik de warme dekens van me af en stond op. Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. De sporen van de vorige avond waren nog duidelijk zichtbaar. De donkere wallen onder mijn ogen verraadden dat het laat was geworden, mijn rode ogen laten zien dat we niet erg nuchter thuis waren gekomen. Ik dacht terug aan de meidenavond die dit veroorzaakt had. We hadden elkaar sinds mijn afspraakje met Daniël, acht maanden geleden, niet meer gesproken en hadden besloten iets gezelligs samen te doen. We zouden gezellig bij iemand wat te gaan drinken maar waren geëindigd in het dichtstbijzijnde restaurant, dat belachelijk goede wijn had.
Ik nam snel een koude douche en kleedde me aan. Mijn maag rammelde bij de geur van warme broodjes, een geur die me op de trap al tegemoet kwam. De keukentafel was prachtig gedekt, compleet met fruit, verse koffie en warme broodjes en natuurlijk een rode roos in een witte vaas. Ik werd opnieuw warm van binnen en mijn gezicht begon met stralen, zoals elke keer dat ik hem zag of verrast werd. Ook al had ik nog een kater, toch smeerde ik een broodje. Heel even sloot ik mijn ogen opnieuw tegen de opkomende hoofdpijn. Ik stond op om een aspirientje te pakken, maar voordat ik de kast open deed zag ik een briefje op het aanrecht in zijn groezelige handschrift.
‘Ben even druk, tot straks. Kusjes mij.’ Alweer druk. De warmte en het gelukkige gevoel dat ik zojuist had gevoeld ebde weg. De laatste tijd was hij altijd druk, altijd weg. Chagrijnig pakte ik toch maar het aspirientje en ruimde te tafel op zonder verder te eten. Mijn blik viel op de foto aan de muur. Wij twee gezellig naast elkaar, het uitzicht van de zee achter ons. Zijn zwarte haar in de war door de wind, terwijl hij vrolijk glimlachte naar de camera. Ik ging op de bank zitten en dacht terug aan de misgelopen ontmoeting tussen mij en Daniël.
‘Op het moment dat de bel gaat sta ik op, kijk ik nog één keer vluchtig in de spiegel en loop ik naar de deur. Ik lach en langzaam doe ik de deur open. Heel even verstijf ik van binnen, vervolgens kijk ik met een verbaasd gezicht naar de vrouw die vrolijk voor mij staat. Ze merkt mijn verbaasde blik niet op, ook al kijk ik haar op z’n minst twee minuten zwijgend aan. ‘Maaike!’ roept de vrouw blij. ‘herken je me dan helemaal niet?’ zei ze toen ik niet reageerde. Ik bekeek haar beter. Haar helder bruine ogen en haar half lange blonde haar. ‘Amanda?’ vroeg ik. Enthousiast omhelst ze me. ‘Ongelooflijk dat we elkaar weer zien na al die jaren!’ ze liet me los en keek me aan. ‘wat kijk je sip? Verwachtte je iemand anders?’ Voor ik de kans kreeg te reageren volgde er al weer een reactie van haar. ‘Ah, een date zeker?’ Zonder pardon stapte Amanda lang me heen, naar binnen. Langzaam liet ze haar blik door de kamer gaan. ‘Je bent ook helemaal niets veranderd ofwel soms?’ mijn oude schoolvriendin keek me lachend aan. ‘als ze toch een wist wat er door mij heen gaat op dit moment’ dacht ik bij mezelf. ‘Eh..’ begon ik voorzichtig. ‘Ik verwachte inderdaad iemand anders Amanda. Misschien is het beter als we een andere keer bijpraten?’ ‘Natuurlijk! Het is ook helemaal niet beleefd van mij om zomaar voor je deur te staan. Het is al een wonder dat je me herkende na al die jaren! We zijn ook allebei zo druk geweest met van alles. Jij en Victor, ik en Sam.’ Ik voelde mijn gezicht betrekken bij het horen van Victor zijn naam. Inmiddels was het een half uur later en nog steeds geen Daniël. ‘hij lijkt me niet het type om te laat te zijn.’ Dacht ik. ‘Vooruit dan Amanda, ga zitten en schenk wat in voor jezelf. Het ziet er naar uit dat mijn afspraakje niet doorgaat’ Mompelde ik. ‘Dus, hoe is het met jou en Victor.’ Vroeg ze weer. Ik probeerde mijn toon luchtig te houden. ‘Ach, na twaalf jaar besloten we er een punt achter te zetten.’ De hele waarheid hoeft ze niet te weten vond ik. ‘Hoe zit dat nu met jou en Sam?’ vroeg ik om meer vragen te ontwijken. ‘Sam is dood.’ Antwoordde ze kortaf. ‘Auto ongeluk, vier maanden geleden.’ Ze sloeg de wijn die ze had gepakt in één keer achterover. Heel even keek ze zwijgend voor zich uit om vervolgens weer lachend naar mij te kijken. ‘Laat ik dan maar weer eens gaan, we zien elkaar vast nog wel weer een keer.’
Het enige dat ik nu wilde was bij Daniël zijn. Ook al had hij nog steeds niets van zich laten horen.’
Daarna had ik mijn email gecontroleerd en een nieuwe afspraak gemaakt. We ontmoetten elkaar twee dagen na ons eerste mislukte afspraakje. Ik was meteen helemaal verliefd op hem. Zijn zwarte haar, strakke kaaklijn en goede figuur. Waarom hij me geen foto had gestuurd was me een raadsel. Het had toen die tijd iets mysterieus. Later kwam ik er achter dat hij gewoon niet van foto’s houdt en erg verlegen is.
Zelfs na acht maanden was onze relatie nog niet saai geworden. Hij had me bevrijd van mijn eenzame leven en van Victor. Ik stond op en dronk een glas water. Mijn kater was inmiddels verdwenen. Ik bedacht mij dat Daniël de laatste tijd wel steeds vreemder ging doen. Hij was steeds vaker weg en weigerde te zeggen waar hij heenging. Amanda en ik hadden onze oude vriendschap sinds de plotselinge ontmoeting weer opgepakt. We waren weer dezelfde hartsvriendinnen als vroeger. Ik vertrouwde haar toe dat ik Daniël zijn gedrag vreemd vond. Ze zei dat ik rekening moest houden met het feit dat hij vreemd ging en ze gaf me enkele dingen waar ik op moest letten. Zo moest ik kijken of hij vaak het beeld weg klikte als ik achter hem kwam staan, hij vaker weg was en minder spraakzaam werd. Daniël deed precies waar Amanda me voor waarschuwde.
Dagenlang
ben ik bezig onze ontmoeting voor te bereiden. Alles moet perfect zijn, en toch
nonchalant lijken. Hij moet niet denken dat ik me heb uitgesloofd voor hem. Ik
koop voorjaarsboeketten, koop bedrieglijk simpele hapjes bij een traiteur,
schaf wijnen aan die ik nooit eerder heb gedronken. Op de avond zelf verkleed
ik mij drie keer, naar zijn smaak kan ik alleen maar raden.
Dan wijst mijn horloge de tijd van onze eerste ontmoeting aan, en op datzelfde moment gaat de bel…
Haastig
stond ik op, bekeek ik mezelf nog één keer vluchtig in de spiegel en liep naar
de deur. Voor ik de deur open deed haalde ik diep adem. ‘eindelijk’ ging er
door mijn hoofd. Dan wijst mijn horloge de tijd van onze eerste ontmoeting aan, en op datzelfde moment gaat de bel…
Langzaam deed ik mijn ogen open en ontwaakte ik uit de herinnering. Ik draaide me op mijn zij en keek opnieuw door de kamer. De kamer die nu alweer acht maanden ook mijn kamer was. De plek naast mij was leeg, maar nog steeds warm. Ik ging op zijn plek liggen en snoof zijn geur op. Heel even voelde ik zijn armen weer om mij heen en zijn lippen op de mijne. Voor ik weer in slaap zou vallen sloeg ik de warme dekens van me af en stond op. Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. De sporen van de vorige avond waren nog duidelijk zichtbaar. De donkere wallen onder mijn ogen verraadden dat het laat was geworden, mijn rode ogen laten zien dat we niet erg nuchter thuis waren gekomen. Ik dacht terug aan de meidenavond die dit veroorzaakt had. We hadden elkaar sinds mijn afspraakje met Daniël, acht maanden geleden, niet meer gesproken en hadden besloten iets gezelligs samen te doen. We zouden gezellig bij iemand wat te gaan drinken maar waren geëindigd in het dichtstbijzijnde restaurant, dat belachelijk goede wijn had.
Ik nam snel een koude douche en kleedde me aan. Mijn maag rammelde bij de geur van warme broodjes, een geur die me op de trap al tegemoet kwam. De keukentafel was prachtig gedekt, compleet met fruit, verse koffie en warme broodjes en natuurlijk een rode roos in een witte vaas. Ik werd opnieuw warm van binnen en mijn gezicht begon met stralen, zoals elke keer dat ik hem zag of verrast werd. Ook al had ik nog een kater, toch smeerde ik een broodje. Heel even sloot ik mijn ogen opnieuw tegen de opkomende hoofdpijn. Ik stond op om een aspirientje te pakken, maar voordat ik de kast open deed zag ik een briefje op het aanrecht in zijn groezelige handschrift.
‘Ben even druk, tot straks. Kusjes mij.’ Alweer druk. De warmte en het gelukkige gevoel dat ik zojuist had gevoeld ebde weg. De laatste tijd was hij altijd druk, altijd weg. Chagrijnig pakte ik toch maar het aspirientje en ruimde te tafel op zonder verder te eten. Mijn blik viel op de foto aan de muur. Wij twee gezellig naast elkaar, het uitzicht van de zee achter ons. Zijn zwarte haar in de war door de wind, terwijl hij vrolijk glimlachte naar de camera. Ik ging op de bank zitten en dacht terug aan de misgelopen ontmoeting tussen mij en Daniël.
‘Op het moment dat de bel gaat sta ik op, kijk ik nog één keer vluchtig in de spiegel en loop ik naar de deur. Ik lach en langzaam doe ik de deur open. Heel even verstijf ik van binnen, vervolgens kijk ik met een verbaasd gezicht naar de vrouw die vrolijk voor mij staat. Ze merkt mijn verbaasde blik niet op, ook al kijk ik haar op z’n minst twee minuten zwijgend aan. ‘Maaike!’ roept de vrouw blij. ‘herken je me dan helemaal niet?’ zei ze toen ik niet reageerde. Ik bekeek haar beter. Haar helder bruine ogen en haar half lange blonde haar. ‘Amanda?’ vroeg ik. Enthousiast omhelst ze me. ‘Ongelooflijk dat we elkaar weer zien na al die jaren!’ ze liet me los en keek me aan. ‘wat kijk je sip? Verwachtte je iemand anders?’ Voor ik de kans kreeg te reageren volgde er al weer een reactie van haar. ‘Ah, een date zeker?’ Zonder pardon stapte Amanda lang me heen, naar binnen. Langzaam liet ze haar blik door de kamer gaan. ‘Je bent ook helemaal niets veranderd ofwel soms?’ mijn oude schoolvriendin keek me lachend aan. ‘als ze toch een wist wat er door mij heen gaat op dit moment’ dacht ik bij mezelf. ‘Eh..’ begon ik voorzichtig. ‘Ik verwachte inderdaad iemand anders Amanda. Misschien is het beter als we een andere keer bijpraten?’ ‘Natuurlijk! Het is ook helemaal niet beleefd van mij om zomaar voor je deur te staan. Het is al een wonder dat je me herkende na al die jaren! We zijn ook allebei zo druk geweest met van alles. Jij en Victor, ik en Sam.’ Ik voelde mijn gezicht betrekken bij het horen van Victor zijn naam. Inmiddels was het een half uur later en nog steeds geen Daniël. ‘hij lijkt me niet het type om te laat te zijn.’ Dacht ik. ‘Vooruit dan Amanda, ga zitten en schenk wat in voor jezelf. Het ziet er naar uit dat mijn afspraakje niet doorgaat’ Mompelde ik. ‘Dus, hoe is het met jou en Victor.’ Vroeg ze weer. Ik probeerde mijn toon luchtig te houden. ‘Ach, na twaalf jaar besloten we er een punt achter te zetten.’ De hele waarheid hoeft ze niet te weten vond ik. ‘Hoe zit dat nu met jou en Sam?’ vroeg ik om meer vragen te ontwijken. ‘Sam is dood.’ Antwoordde ze kortaf. ‘Auto ongeluk, vier maanden geleden.’ Ze sloeg de wijn die ze had gepakt in één keer achterover. Heel even keek ze zwijgend voor zich uit om vervolgens weer lachend naar mij te kijken. ‘Laat ik dan maar weer eens gaan, we zien elkaar vast nog wel weer een keer.’
Het enige dat ik nu wilde was bij Daniël zijn. Ook al had hij nog steeds niets van zich laten horen.’
Daarna had ik mijn email gecontroleerd en een nieuwe afspraak gemaakt. We ontmoetten elkaar twee dagen na ons eerste mislukte afspraakje. Ik was meteen helemaal verliefd op hem. Zijn zwarte haar, strakke kaaklijn en goede figuur. Waarom hij me geen foto had gestuurd was me een raadsel. Het had toen die tijd iets mysterieus. Later kwam ik er achter dat hij gewoon niet van foto’s houdt en erg verlegen is.
Zelfs na acht maanden was onze relatie nog niet saai geworden. Hij had me bevrijd van mijn eenzame leven en van Victor. Ik stond op en dronk een glas water. Mijn kater was inmiddels verdwenen. Ik bedacht mij dat Daniël de laatste tijd wel steeds vreemder ging doen. Hij was steeds vaker weg en weigerde te zeggen waar hij heenging. Amanda en ik hadden onze oude vriendschap sinds de plotselinge ontmoeting weer opgepakt. We waren weer dezelfde hartsvriendinnen als vroeger. Ik vertrouwde haar toe dat ik Daniël zijn gedrag vreemd vond. Ze zei dat ik rekening moest houden met het feit dat hij vreemd ging en ze gaf me enkele dingen waar ik op moest letten. Zo moest ik kijken of hij vaak het beeld weg klikte als ik achter hem kwam staan, hij vaker weg was en minder spraakzaam werd. Daniël deed precies waar Amanda me voor waarschuwde.
The play of an innocent child
She crawls out her bed
Watches the petals fall
As she reaches out to catch one
Before they touch the ground
The voodoo girl keeps staring
with her black button eyes
to the falling petals
deep in the night
[Nl]
Ze kruipt uit haar bed
Kijkend naar vallende blaadjes
Terwijl ze reikt om er een te vangen
voor ze de grond raken
het voodoo meisje blijft kijken
met haar knoopjes zwarte ogen
naar de vallende blaadjes
diep in de nacht
Watches the petals fall
As she reaches out to catch one
Before they touch the ground
The voodoo girl keeps staring
with her black button eyes
to the falling petals
deep in the night
[Nl]
Ze kruipt uit haar bed
Kijkend naar vallende blaadjes
Terwijl ze reikt om er een te vangen
voor ze de grond raken
het voodoo meisje blijft kijken
met haar knoopjes zwarte ogen
naar de vallende blaadjes
diep in de nacht
Abonneren op:
Posts (Atom)